Ang bayan ng Indang ay matatagpuan sa probinsya ng Cavite. Bagama't maliit lamang ang nasabing bayan, nagsisimula na itong umunlad. Sa katunayan, isa sa mga nangungunang fastfood chain sa Pilipinas ang nagtayo na ng store nila dito.
Ang bayang ito ay nahahati sa 36 baranggay, kabilang na ang Banaba Cerca.
Ano naman ang kinalaman ng Banaba Cerca, Indang, Cavite sa titulong "Nature Caring Adventure;) ?"
Mahalaga ang lugar na ito sa nalalapit na programang "TREE PLANTING", na gaganapin ngayong Sabado na, Hunyo 6, 2013.
Isa sa mga nasa ika nga eh "bucket list" ko ay ang mag-enjoy habang tumutulong sa kalikasan. Mas gusto ko ang mga outdoor adventure dahil mas nabubusog ang mga mata ko at mas malaki ang pagkakataon ng pagkatuto kung ikaw ay nasa labas at nakakasalamuha ng iba't-ibang tao.
Ang pagkakaroon ng programang "TREE PLANTING" ay isang magandang pagkakataon para sa akin. Isa ito sa magbibigay ng check sa mga bagay na susuporta sa layunin kong mag-enjoy habang nakatutulong sa kalikasan.
Ang pagkakaroon ng ganitong aktibidad ay may hatid na maraming positibong bagay:
1. Makatutulong ito hindi lamang sa pagbibigay lilim ngunit maging sa pagpapaganda sa kapaligiran
2. Isa rin sa benipisyo nito ay ang mabawasan ang stress na dulot ng araw-araw nating pamumuhay
3. Malaki ang maitutulong ng mga puno sa paglilinis ng hanging kailangan natin
4. Maiiwasan din ang mga pagbaha kung maraming puno na sisipsip sa tubig
5. Magkakaroon ng pagkakataong magkaroon ng bagong kakilala
6. Mas tatatag ang samahan ng magkakasama
At marami pang iba.
Kaya hindi ko palalagpasin ang pagkakataong ito, magiging KAISA ako sa aktibidad na ito.
Magkita-kita tayo sa Sabado ^_^
Linggo, Hunyo 30, 2013
Miyerkules, Hunyo 26, 2013
Pahalagahan Mo Ako...
Totoo ang kasabihang "Malalaman mo kung gaano kahalaga ang isang bagay 'pag nawala na 'to".
Para sa akin totoo nga ito...
Hanggang ngayon ay masakit pa rin ang kanang sakong ko.
Nuong isang araw alam ko ayos na s'ya, ngunit dahil sa hindi maiiwasang pagkakataong kailangan kong maglakad ng walang sapin sa paa ay nanakit na naman itong muli.
Hindi na masakit ang kabuuan ng kanang paa ko, tanging ang sakong na lamang.
Masakit s'ya tuwing naglalakad ako at nararamdaman n'ya ang bigat, maging ang mahabang lakarin ay nagdudulot din na pagsakit nito.
Natatandaan ko ang tawag sa'ken ng aming Mudrakels (Mama), "Road Runner". Tinatawag n'ya ko ng ganito kapag magkasabay kaming maglakad dahil lagi na ay nauuna ako at laging mabilis ang mga hakbang.
Marami ang nakakapuna ng ganito sa akin, hindi naman ito lingid sa akin hindi ko na lang pinagtutuunan ng pansin.
Waley din akong kiber maglakad man ng 3km mula sa ofis na nasa gate 2 ng Laguna Technopark hanggang gate 3 kung saan nanduon ang mga pampasaherong mga jeep.
Pakiramdam ko nakakaantok at nakakabagot ang paglakad ng mabagal.
Ang tingin ko sa sarili ko ay nagtatamad kapag mabagal ang lakad na tila ba slow motion.
Para sa aking maraming nasasayang na oras sa paglalakad ng marahan.
Ang mga bagay na nabanggit ang nagbigay sa akin ng malaking problema ngayong may dinaramdam ang aking kanang sakong.
Ang sabi ni Mudrakels ay inabuso ko daw ang mga paa ko. Kaya Niya tinulot na mangyari sa akin ang ganito eh para matuto akong magdahan-dahan sa paglalakad at iwasan ng abusuhin ang aking katawan.
Hindi ko dinidinig noon ang pakiusap ng mga paang ito tuwing naglalakad ako ng malayo na may mabilis na hakbang, "Hoy! Pwede ba nating bagalan? O kaya magpahinga muna tayo kahit saglit".
Naging bingi ako sa pakiusap nila kaya nga siguro ganito...
Ang isang bagay na nagdulot sa akin ng kalungkutan sa pangyayaring ito ay matagal ko ng hinihintay na Mountain Biking Adventure...
Dapat ay nuong Linggo ito. Matagal kong hinintay at pinaghandaan ito. Pero dahil sa kalagayan ko hindi ako pinayagan ng doktor sa mga ma-pisikal na mga aktibidad.
Dahil sa sanay akong maglakad ng mabilis, pakiramdam ko maraming bagay sanang kong nagagawa pero nasasayang lang ang oras.
Hindi ko magawang makapunta sa mga lugar na gusto ko pang marating at mga bagay na gustong gawin dahil sa kalagayan ng kanang sakong ko.
Sana gumaling na s'ya agad.... T_T
Ngayon, nag-aaral ako kung paano maglakad ng marahan at iwasan na ang paika-ikang lakad.
Bagamat mahirap, unti-unti. Natututo na kong magbigay ng mahabang pasensya sa mga bagay na hindi magawa ng mabilisan. Na kailangan dumiskarte ako para makaagapay sa mabilis na takbo ng panahon kahit sa mabagal na pagkilos.
Para sa akin totoo nga ito...
Hanggang ngayon ay masakit pa rin ang kanang sakong ko.
Nuong isang araw alam ko ayos na s'ya, ngunit dahil sa hindi maiiwasang pagkakataong kailangan kong maglakad ng walang sapin sa paa ay nanakit na naman itong muli.
Hindi na masakit ang kabuuan ng kanang paa ko, tanging ang sakong na lamang.
Masakit s'ya tuwing naglalakad ako at nararamdaman n'ya ang bigat, maging ang mahabang lakarin ay nagdudulot din na pagsakit nito.
Natatandaan ko ang tawag sa'ken ng aming Mudrakels (Mama), "Road Runner". Tinatawag n'ya ko ng ganito kapag magkasabay kaming maglakad dahil lagi na ay nauuna ako at laging mabilis ang mga hakbang.
Marami ang nakakapuna ng ganito sa akin, hindi naman ito lingid sa akin hindi ko na lang pinagtutuunan ng pansin.
Waley din akong kiber maglakad man ng 3km mula sa ofis na nasa gate 2 ng Laguna Technopark hanggang gate 3 kung saan nanduon ang mga pampasaherong mga jeep.
Pakiramdam ko nakakaantok at nakakabagot ang paglakad ng mabagal.
Ang tingin ko sa sarili ko ay nagtatamad kapag mabagal ang lakad na tila ba slow motion.
Para sa aking maraming nasasayang na oras sa paglalakad ng marahan.
Ang mga bagay na nabanggit ang nagbigay sa akin ng malaking problema ngayong may dinaramdam ang aking kanang sakong.
Ang sabi ni Mudrakels ay inabuso ko daw ang mga paa ko. Kaya Niya tinulot na mangyari sa akin ang ganito eh para matuto akong magdahan-dahan sa paglalakad at iwasan ng abusuhin ang aking katawan.
Hindi ko dinidinig noon ang pakiusap ng mga paang ito tuwing naglalakad ako ng malayo na may mabilis na hakbang, "Hoy! Pwede ba nating bagalan? O kaya magpahinga muna tayo kahit saglit".
Naging bingi ako sa pakiusap nila kaya nga siguro ganito...
Ang isang bagay na nagdulot sa akin ng kalungkutan sa pangyayaring ito ay matagal ko ng hinihintay na Mountain Biking Adventure...
Dapat ay nuong Linggo ito. Matagal kong hinintay at pinaghandaan ito. Pero dahil sa kalagayan ko hindi ako pinayagan ng doktor sa mga ma-pisikal na mga aktibidad.
Dahil sa sanay akong maglakad ng mabilis, pakiramdam ko maraming bagay sanang kong nagagawa pero nasasayang lang ang oras.
Hindi ko magawang makapunta sa mga lugar na gusto ko pang marating at mga bagay na gustong gawin dahil sa kalagayan ng kanang sakong ko.
Sana gumaling na s'ya agad.... T_T
Ngayon, nag-aaral ako kung paano maglakad ng marahan at iwasan na ang paika-ikang lakad.
Bagamat mahirap, unti-unti. Natututo na kong magbigay ng mahabang pasensya sa mga bagay na hindi magawa ng mabilisan. Na kailangan dumiskarte ako para makaagapay sa mabilis na takbo ng panahon kahit sa mabagal na pagkilos.
Lunes, Hunyo 10, 2013
Ang Sukli
Hanggang ngayon dama ko pa din ang epekto ng isang linggong paggising ng alas cuatro ng umaga para gisingin ang aming estudyante (lahat kami gising, lahat nagse-set ng alarm 'wag lang mahuli). Kaya heto mula weekend hanggang ngayon tinatamad sa antok.
Kaya maging ang pagpili ng titulo ng aking ibabahagi, "Ang Sukli".
Dito din naman iikot ang kwento kaya minarapat kong eto na lang.
Dahil sa nakakapagod na pagba-back track dahil sa suliraning idinulog ng isa sa aming customer kailangan ng mabusising pagsisiyasat. Isang nakakaubos gana at lakas na paghahagilap at pangangalap ng mga impormasyon. Kaya naman habang sakay ako ng jeep ay tahimik lang ako.
Madalas na pumupwesto ako malapit sa driver, kaya madalas ding ako ang nag-aabot ng bayad ng pasahero sa driver at mga sukli ng pasahero.
Ang lalaki sa picture ay nag-abot ng bente pesos.
Hindi ko alam kung mag-tatay sila pero mas mukhang mag-lolo ang driver at ang kasama nitong bata.
Mahahalata mong ngayon lang sumama ang bata sa pamamasada ng driver dahil sa tuwing magsasabi ang pasahero kung saan baba ay bumubulong ito sa driver na tila nagtatanong.
Iniabot ng bata sa akin ang sukli at iniabot ko sa lalaking nakaputi. Hiyang-hiya kasi ako sa lalaking katabi ko na katapat na katapat ng lalaking nakaputi, dahil masyadong mabigat ang kamay n'ya na umabot ng mga bayad ng kapwa n'ya pasahero.
"Ma, magkano po ba ang pamasahe papuntang Biñan?!", pasigaw na tanong ng lalaking nakaputi.
Bago sumagot ay nagtinginan muna ang driver at ang bata, na sa tingin ko tulad ng iniisip ko ang naisip nila, kulang ang sukling naibigay.
"Trece po ang pa-Biñan", tugon ng driver matapos ang maikling katahimikan.
Medyo naintriga ako sa isasagot ng lalaking nakaputi....
"Eh kasi po sobra ang isinukli", sabay abot sa aking ng apat na pisong barya.
Iniabot ko ito sa bata at muling nagbulungan ang driver at ang bata.
Hindi ko narinig ang salitang "Salamat" o "Thank You" sa dalawa matapos na maibalik ang sobrang sukli.
Bibihira na rin sa mga tao ang maging tapat sa ganitong mga sitwasyon.
Saludo ako kay kuya na ibinalik n'ya ang sukli.
Kaya naisip kong i-post ito, hindi dahil sa nagawan ko ng paraang makunan sila ng hindi gaanong halata, kung hindi marapat lang na maipaalam sa iba na may mga tao pa ring tapat kahit na nasa panahon tayong gipit.
Barya man kung susumahin pero ang katapatan ng taong nagbalik ng sobrang sukli ay hindi matatawaran.
Nagbigay ito ng kahit papaano ay kagaanan sa loob ko, proud ako sa kapwa ko Pilipino.
Sa maliit mang pamamaraan pero naipakita n'yang ang Pilipino ay hindi dorobo.
Salamat po kuya....
Huwebes, Hunyo 6, 2013
Bigay Buhay
Ngayon ko lang nalamang mahal ko pala ang buhay ko simula ng panindigan kong gusto ko namang sumaya (drama?)
Alam kong walang taong magsasabing hindi mahalaga ang buhay, kahit na nga ang mga nagtatangkang magpakamatay 'pag nandun na sila sa moment na 'yun minsan umaatras pa 'di ba?
Anong connect???
Kung mahalaga ang buhay, bakit ang titulo eh "Bigay Buhay"?
Hindi ito istorya ng taong handang magpakamatay para sa iba, O.A. ah, kundi dahil dito:
Taun-taon hindi lang yata isang beses kundi maraming beses na nagsasagawa ang iba't-ibang organisasyon ng Blood Donation.
Ang iyong dugo kung ikaw ay magbibigay, maaaring mapunta sa Philippine Heart Center o Philippine Blood Center o sa Philippine Kidney Center o kung may iba pa doon 'to mapupunta.
Sa T.V. ko lang naman nakitang ang dugo ay napunta sa Bampira (corny).
Ika-1 ng Hunyo, napag-isip-isip kong bakit hindi ko subukang magbigay ng dugo. Marami daw mga benepisyo ang pagbibigay ng dugo, bukod sa pagiging mabuting tao na nagkakawang-gawa ay may mga health benefits daw ito. Nakakabata din daw kapag nagbigay ka ng dugo, o kaya naman ang namumutok mong mga pimples ay unti-unting mawawala ang kikinis kang bigla. Oh taray!
Sumama ako sa mga magbibigay ng dugo, Hunyo 1 ang takdang araw.
7:30PM kami umalis papunta ng New Era, Dasmariñas, Cavite. Taun-taong may ganitong programa doon.
Sa sobrang excited ng lola n'yo eh hindi ako nakakuha ng litrato ng mga pangyayari doon.
Pagpasok ng covered court, kailangan magpa-register muna. Matapos nito, umupo kami sa gilid para mag-fill up ng form ng binigay ng staff nila.
Nagulat akong marami palang may gustong makunan ng dugo, mga bibo ^_^
Matapos mag-fill up, pumila na kami para sa assessment.
Kailangan malaman nila ang B.P. ng donor, maging ang timbang nito.
Ang timbang na kailangang meron ka ay mula 50kilo pataas. Kung hindi ay hindi ka pupwedeng mag-donate.
Natuwa ako ng makita ko sa timbangang kulay dilaw, na ang itsura ay tulad ng mga timbangang nakikita natin sa mga centers, 50 kilos ako ^__________^
Matapos nito, kailangang umupo sa gilid bilang pagpila para sa susunod pang assessment. Dito nakita kong parang ini-interview ang mga gustong magbahagi ng kanilang dugo.
Kailangang matyagang maghintay dahil sa dami ng tao.
At ng ako na, tiningnan akong mabuti ng Doctor. Tinanong kung aling timbangan ang ginamit sa pagkuha ng bigat ko, sabi ko "duon po sa kulay dilaw na timbangan".
"Hindi dun sa glass na timbangan?" tanong niya.
"Ay, hindi po duon", sagot ko.
"O sige patimbang ka uli, duon sa glass ah".
Ang glass na timbangan tinutukoy nya eh parang mejo babasaging bowl na medyo flat. Pakiramdam ko mababasag s'ya anumang oras.
Nalungkot at nabigla ako sa nakita kong resulta "48.75"
T_T
"Alam mo ate, sa tagal ko na dito tingin ko lang eh alam ko kung pasado sa timbang o hindi", sabi ng Doctora.
Sayang naman....
Sana sa susunod pupwede na.
Alam kong walang taong magsasabing hindi mahalaga ang buhay, kahit na nga ang mga nagtatangkang magpakamatay 'pag nandun na sila sa moment na 'yun minsan umaatras pa 'di ba?
Anong connect???
Kung mahalaga ang buhay, bakit ang titulo eh "Bigay Buhay"?
Hindi ito istorya ng taong handang magpakamatay para sa iba, O.A. ah, kundi dahil dito:
Ang iyong dugo kung ikaw ay magbibigay, maaaring mapunta sa Philippine Heart Center o Philippine Blood Center o sa Philippine Kidney Center o kung may iba pa doon 'to mapupunta.
Sa T.V. ko lang naman nakitang ang dugo ay napunta sa Bampira (corny).
Ika-1 ng Hunyo, napag-isip-isip kong bakit hindi ko subukang magbigay ng dugo. Marami daw mga benepisyo ang pagbibigay ng dugo, bukod sa pagiging mabuting tao na nagkakawang-gawa ay may mga health benefits daw ito. Nakakabata din daw kapag nagbigay ka ng dugo, o kaya naman ang namumutok mong mga pimples ay unti-unting mawawala ang kikinis kang bigla. Oh taray!
Sumama ako sa mga magbibigay ng dugo, Hunyo 1 ang takdang araw.
7:30PM kami umalis papunta ng New Era, Dasmariñas, Cavite. Taun-taong may ganitong programa doon.
Sa sobrang excited ng lola n'yo eh hindi ako nakakuha ng litrato ng mga pangyayari doon.
Pagpasok ng covered court, kailangan magpa-register muna. Matapos nito, umupo kami sa gilid para mag-fill up ng form ng binigay ng staff nila.
Nagulat akong marami palang may gustong makunan ng dugo, mga bibo ^_^
Matapos mag-fill up, pumila na kami para sa assessment.
Kailangan malaman nila ang B.P. ng donor, maging ang timbang nito.
Ang timbang na kailangang meron ka ay mula 50kilo pataas. Kung hindi ay hindi ka pupwedeng mag-donate.
Natuwa ako ng makita ko sa timbangang kulay dilaw, na ang itsura ay tulad ng mga timbangang nakikita natin sa mga centers, 50 kilos ako ^__________^
Matapos nito, kailangang umupo sa gilid bilang pagpila para sa susunod pang assessment. Dito nakita kong parang ini-interview ang mga gustong magbahagi ng kanilang dugo.
Kailangang matyagang maghintay dahil sa dami ng tao.
At ng ako na, tiningnan akong mabuti ng Doctor. Tinanong kung aling timbangan ang ginamit sa pagkuha ng bigat ko, sabi ko "duon po sa kulay dilaw na timbangan".
"Hindi dun sa glass na timbangan?" tanong niya.
"Ay, hindi po duon", sagot ko.
"O sige patimbang ka uli, duon sa glass ah".
Ang glass na timbangan tinutukoy nya eh parang mejo babasaging bowl na medyo flat. Pakiramdam ko mababasag s'ya anumang oras.
Nalungkot at nabigla ako sa nakita kong resulta "48.75"
T_T
"Alam mo ate, sa tagal ko na dito tingin ko lang eh alam ko kung pasado sa timbang o hindi", sabi ng Doctora.
Sayang naman....
Sana sa susunod pupwede na.
Mag-subscribe sa:
Mga Post (Atom)